Short Stories #5 - "Takiego chłopaka..."

Witajcie Moi Kochani!

Dzisiejszy dzień jest jednym z tych szczególnych. Dlatego też już na samym początku chciałabym zaznaczyć, że będzie on poświęcony pewnej wyjątkowej osobie. Do tej pory na blogu pojawiały się jedynie pożegnania pewnych ważnych dla społeczeństwa osób. 

Ten dzień zaplanowałam uczcić w troszkę inny sposób. Szczerze Wam powiem Moi Kochani, że do tej pory wciąż nie jestem przekonana do swojej decyzji, ale miejmy nadzieję, że z każdym kolejnym napisanym słowem się to zmieni. Jak na razie chciałabym przejść do dalszej części tego postu.

Dedykację zostawiam:

„Dla pewnego charyzmatycznego chłopaka, który za każdym razem sprawia, że na mojej twarzy pojawia się szeroki uśmiech.”

Takiego chłopaka

Prolog
Alex

 Witajcie!

[…] Chociaż upłynęło już kilka dobrych dni odkąd przeczytałam przydługawy wpis na „Spotted Awataria” wciąż w moich myślach pojawia się ciąg słów - „Ciebie akurat nie znam za bardzo”. Były to jedne z wielu słów pożegnalnych chłopaka. Z początku streszczał swoją działalność i wkład jaki włożył w funkcjonowanie Awatarii,
a następnie przeszedł do obiecanej na samym początku listy osób, które chce serdecznie pozdrowić i się z nimi pożegnać.

Szczerze? Nie sądziłam, że stanę się jedną z tych osób. Zaszczyty kopnęły i moją osobę haha, ale te sześć słów, które użył przy moim imieniu sprawiły, że do dnia dzisiejszego się zastanawiam – „Dlaczego ja?”. Pewnie wyolbrzymiam troszkę bardzo, ale te słowa wciąż nie dają mi spokoju. Tak naprawdę byłam i jestem osobą, która jest jedną na setki innych użytkowników. Fakt faktem poczułam się miło. Aczkolwiek chłopak, którego kojarzyłam tylko z niektórych lokalizacji sprawił tym niezobowiązującym wspomnieniem, że zasiał we mnie ziarenko niepewności jak i czystej ciekawości. 

Nie jestem do końca pewna tej teorii, ale wydaje mi się, że w ten sposób chciał zwrócić moją uwagę na jego osobę. Nasuwa mi się kolejne pytanie – „Po co?”. Skoro się pożegnał z całą społecznością co jednoznacznie oznacza, że już go nie spotkam. Nawet jeśli, by mi na tym zależało, nie to, że zależy. Przecież jak Go nawet nie znam,
a przelotne kojarzenie nie oznacza niczego. To tak jakby uznać jakąś osobę przebywającą blisko nas za przyjaciela. Dlaczego nie? Przecież oddycha tym samym powietrzem co My. 

Moje pomysły często pochodzą z Krainy Czarów, ale bez przesady. Wiem, że przeczę sama sobie. Nie mniej jednak wciąż czuję się dziwacznie z tym przeświadczeniem, że jednak mnie zna. No dobra jestem blogerką, kojarzy mnie z mojej potajemnej działalności Wiśni, ale czy wie o mnie więcej niż powinien? 

Niejasności jest tak wiele, ze kolejnym pytaniem Was chyba nie zaskoczę – „Jak?”. Tak jak już wspomniałam jestem jedną z wielu osób, które mogłyby zająć moje miejsce.
A jednak udział w tym wielkim i długim przemówieniu przypadł mi również w udziale. Co prawda nie wyróżniam się z tłumu niczym konkretnym.

Jest we mnie tyle samo dobra co i zła jak u innych. Nie jestem chodzącym wyjątkiem, który różni są od ogółu. Jestem z tych pospolitych, którzy są tacy jacy są i nic, a nic tego nie zmieni. W każdym razie reasumując mój dzisiejszy wywód Moi Kochani chłopak napisał swoją mowę pożegnalną z wyczuwalną nutą optymizmu, która wywołała na mojej twarzy delikatny uśmiech. Co prawda wciąż nie posiadam pasującej motywacji jaką się kierował pisząc ją. 

Na dzień dzisiejszy wiem tylko jedno – jest poza moim zasięgiem...

Rozdział I
Mateusz

Ktoś wyjątkowy

To miłe uczucie sprawić innym ludziom radość nawet przez taką małą głupotę jakim jest podarowanie limitowanych kuponów z wykorzystaniem na 5, 10 czy 20 dni. Odkąd tylko zawitałem w progi Awatarii, a stało się to jakoś bodajże pod koniec zimy 2019 roku. 

Postanowiłem, że będę robił co jakiś czas takie akcje w tejże społeczności. Nie sądziłem, że zostanę okrzyknięty przez jeden z popularniejszych blogów „celebrytą Awy”. 

Nigdy nie chciałem, a tym bardziej nie postrzegałem siebie jako celebrytę. Nie to miałem na celu. Najważniejszy był uśmiech i szczęście jakie malowało się na twarzach osób, które zostały niespodzianie obdarowane przeze mnie. Do dnia dzisiejszego pamiętam jak  to wszystko wyglądało. 

Reakcje co niektórych były zadziwiające i jeśli mam być szczery sam ze sobą to
i u mnie wykwitał szeroki uśmiech, że taką drobnostką zrobiłem dzień komuś innemu. A czytanie spamu jaki zostawiali mi w prywatnym archiwum sprawiało, że śmiałem się „jak głupi do sera”.

Nikt z tych ludzi nie zdaje sobie nawet sprawy z tego jaką przyjemność sprawiało mi to co robiłem względem innych. Nie potrafię podać dokładnej ilości prezentów, ani kart podarunkowych, które zostały podarowane, ale tak na oko licząc było ich około tysiąc. Nie będę kłamał, bo i nawet po co, ale miałem smykałkę do namnażania swojej złotej mamony. A co z nią można robić innego jak nie wykorzystać jej na dobre uczynki? 

W każdym razie w krótkim czasie uzyskałem kolejne miano tak zwanego „złotego chłopca”. I tutaj muszę się nie zgodzić – nie przesadzajmy nie jestem żadnym wyjątkiem. Jestem jedynie dobrym człowiekiem, który dzięki takim darmowym akcjom chciał sprawić, że czyjś dzień stanie się lepszy. Nic więcej. Tak jak już wspomniałem nie byłem, a tym bardziej nie czułem się „celebrytą”, a tym samym nie szukałem atencji w tym półświatku. Robiłem po prostu to co do mnie należało. Aczkolwiek było mi bardzo miło mogąc czytać te wszystkie komentarze, posty czy też słowa lecące od różnych osób – od razu robi się cieplej na serduszku. Na pewno będę wspominał przyjemnie ten cały okres.

Rozdział II
Alex

Przygotowania

- Nie włożę tej sukienki po raz setny! Nie ma mowy! Marysiu ona źle na mnie leży –spojrzałam zirytowana w lusterko. W jego odbiciu zauważyłam zniesmaczoną twarz Marysi, rozbawionego Aleksa i szukającą garsonek Alę. Pokręciłam głową na znak sprzeciwu – To nie ma sensu…

- Ma sens. Nie marudź tyle. Jakbyś tak nie wybrzydzała już dawno byśmy stąd wyszli i zajęli się kolejnymi sprawunkami z długiej listy. Pamiętaj, że dziś musisz jeszcze zrobić masę rzeczy zanim będziemy mogli udać się do kosmetyczki. Nie dąsaj się tylko biegnij do przymierzalni i załóż tą rozkloszowaną sukienkę.

- Nie masz chyba na myśli tej…?

- Właśnie tą. W tył zwrot i do przebieralni marsz.

Zniesmaczona opuściłam wybieg
i ruszyłam w stronie przebieralni. Dzisiaj ruszyły przygotowania do wielkiego wydarzenia jakim jest pożegnanie starego roku, a przywitanie nowego. Dlatego też wiele osób zamartwia się tym co będzie dalej z naszym małym światem Awatarii.
W porównaniu do tych wszystkich ludzi ja się tym nie przejmuję. Jestem w tym aspekcie dosyć spokojna. Nikt tak naprawdę nie wie co będzie dalej, ale dlaczego nie zmniejszyć sobie zmartwień i po prostu żyć tym co się dzieję tu i teraz? No właśnie. Na wieszaku czekała na  mnie kolejna sukienka tym razem z kolekcji „Gracja” w lawendowym odcieniu. Po kilku minutach znów stałam przed lustrem. Całokształt prezentował się świetnie. Tylko był malutki problem – ja w takich strojach nie gustuję. 

***

Dwie godziny później wyszliśmy od projektanta z różową sukienką „Grecja”. Co prawda wciąż miałam wiele obiekcji co do niej, ale wydawała się taka względna. Marysia narzekała, że za długo nam zeszło, dlatego też zaproponowałam, że sama wrócę do domu i przygotuję się na Sylwestrowy bankiet. Z resztą musiałam jeszcze przesłać odnośnik do najnowszego wpisu na bloga. Wysyłanie masowej wiadomości jest najlepsze co ktoś wymyślił haha. Po zredagowaniu krótkiego zaproszenia na nowy post przeszłam do przesyłania wiadomości do znajomych. Zeszło mi z tym praktycznie kilka minut.

„Witam. Zapewne już szykujecie swoje Sylwestrowe stylizacje, ale wiecie co? Najlepiej wyglądacie jak jesteście sobą. Te wystylizowane kreacje są jedynie dodatkiem. Jesteście świetni bez masek. Kiedy będziecie kręcić loczki to zobaczcie na najnowszy post – https://potterheadawataria.blogspot.com/2020/12/nasz-ostatni-dzien-recenzja-ksiazki.html. Życzę udanego Sylwestra oraz zdrowego i szczęśliwego Nowego Roku 2021 ;d”

Ostatni na tej dość długiej liście okazał się jakiś Mateusz, który również uczestniczył w życiu Awatarii. Nie spodziewałam się, że mi odpisze. Raczej wielu ignoruje bądź wyświetla i wchodzi bez jakiegokolwiek podejmowania dalszego tematu, a tu się szczerze mówiąc zaskoczyłam. Odpowiedź zwrotna przyszła zaledwie kilka minut po siedemnastej. Miałam co prawda już wychodzić, ale zostałam jeszcze, by odpisać na jego wiadomość, w której też życzył mi udanej zabawy Sylwestrowej. Prawdę mówiąc nie wiedziałam kto to, ale wydawało mi się jakbym znała go bardzo długo. W jego stylu pisania było coś tak łudząco podobnego, że aż wstyd nie poznać. Na tamten moment nie zdawałam sobie sprawy z tego, że piszę z owym chłopakiem od pewnego przydługawego wpisu na Spotted Awataria.

Rozdział III
Mateusz

Złoty chłopak

Dzisiaj ostatni dzień funkcjonowania Awatarii. Dzień, którego wszyscy się tak obawiali jak i jednocześnie chcieli spędzić go w gronie przyjaciół.  Ja sam po sobie wiem, że w tych ostatnich dniach mimo tego, że odszedłem parę dni temu to postanowiłem wrócić przed samym definitywnym końcem tej gierki. Dużo ludzi do mnie wciąż pisze czy zrobię rozdania kuponów „VIP”. Nie ważne gdzie się pojawię ludzie piszą mi czy coś myślę nad takim czymś. 

Nikt nawet nie ma pojęcia ile radości sprawia mi podarowanie takiego głupiego kuponu z terminem ważności. To jest coś pięknego. Oprócz tych wiadomości przewinęło się ich nawet kilka. Między innymi dostałem zaproszenie do najnowszego postu na Magicznej Awatarii. Nie spodziewałem się, że z tego zaproszenia wywiąże się rozmowa na kilka minut. Całkiem sympatyczna z niej dziewczyna. Mimo to pożegnałem się z nią i wyszedłem. W planach miałem jeszcze jedno rozdanie, dlatego też nie mogłem tracić swojego czasu na daremne siedzenie.  Dość gadania. Czas do pracy.

Rozdział IV
Alex

Ty to Ty…?

Każdy był w szampańskim nastroju. Po kilku drinkach to nie ma się co dziwić. Haha w klubie byłam szczerze mówiąc wyczerpana. A kolejki się nie kończyły, wręcz przeciwnie dopiero się rozkręcały. Po trzech godzinach tańczenia, rozmawiania z innymi na bankiecie postanowiłam rozerwać troszkę swoje kosteczki i się przejść. Zabrałam ze sobą swój różowy wachlarz pasujący tak a propo do sukienki i wyszłam z zatłoczonego pomieszczenia.

Na ulicy przed klubem spotkałam wiele znajomych osób, które podobnie jak ja potrzebowali świeżego powietrza. Ominęłam ich szerokim łukiem, by móc znaleźć chwilę dla siebie i udałam się na spacer donikąd. Nie obrałam żadnej konkretnej drogi. Szłam przed siebie mijając różne osoby. Śmiechów i pisków radości nie było końca. Na samą myśl moje kąciki ust samoistnie się podnosiły. Będzie mi brakować tych wszystkich ludzi. Jacy, by nie byli. To jedne z ostatnich chwil kiedy wszyscy są dla siebie mili i się dobrze bawią w towarzystwie innych osób. Dopiero uciążliwe pikanie mojego telefonu wybudziło mnie z moich przemyśleń.  Miałam kilka nieodebranych wiadomości od Ali i Marysi oraz setki niewyświetlonych wiadomości na chacie grupowym [star]. 

Odpowiedziałam na każde zadane pytanie – „Gdzie jesteś?”, „Co robisz?”, „Czemu już wyszłaś?”, „Wrócisz jeszcze?”, „Jesteś z Kacprem?”. Co do ostatniego zapytania napisałam bezpośrednio do chłopaka, że będę czekać na Niego w… em… rozejrzałam się uświadomiwszy sobie, że zaszłam dalej niż sądziłam. Zrzut beretem z mojego położenia było „AVA Cafe 24h”, w którym kilka minut później umówiłam się z Kacprem. Tak jak postanowiłam tak i zrobiłam. Moje wejście zasygnalizował mały dzwoneczek przy drzwiach. W kawiarni było parę osób. Podeszłam bezpośrednio do krzesła przed ladą. Barb przecierając szklanki spojrzała na mnie
z politowaniem. Pytając

- Co tu robisz?

- Wygląda na to, że siedzę i rozmawiam z Tobą.

Jej brwi podjechały znacząco w górę, a jej usta wygięły się w krzywym uśmiechu.

- To zdarzyłam zauważyć. Nie na wielkiej Imprezie organizowanej przez [star]? Wyglądasz jakbyś uciekła z greckiej tragedii – wiesz o tym prawda?

Parsknęłam śmiechem. Nawet dogryzki Barb miały w sobie jakąś nutę smutku.

- Być może i tak jest, ale…

Nie dane było mi dokończyć, bo moja towarzyszka wśród tłumu znalazła nową ofiarę do gnębienia. Klasnęła w dłonie i rzuciła radośnie. Co u niej było nietypowym zjawiskiem.

- A jednak całkowicie nie odszedłeś stąd! Bob, właśnie przegrałeś zakład!

 Siedząc odwrócona nie mogłam zobaczyć kto sprawił, że kelnerka rozpromieniła się od razu. Za to do moich uszu dotarł śmiech nieznajomego. Nic nie robiąca sobie
z tego Barb sięgnęła po talerzyk i sprawnym ruchem nałożyła kawałek tortu truskawkowego (specjalność zakładu). 

 - To jak na długo wróciłeś po swoim wielkim odejściu?

- Tylko dziś. Chciałem zobaczyć jak się sprawy mają i zrobić małe rozdanie jeszcze przed końcem starego roku. Taki mały prezencik ode mnie.

- Ah rozumiem.

Czy potrafię trzymać język za zębami? Gdybym nic nie powiedziała nie byłabym przecież sobą. Jesteś nierozsądna Alex, nierozsądna.

- Oni zawsze wracają...

Za moich pleców dobiegł mnie pytający ton chłopaka – Słucham…?

- Mówię, że oni zawsze wracają. CI, którzy ogłaszają swoje wielkie odejście zawsze będą wracać. Z wyjątkami co prawda, ale w większości przypadków tak właśnie jest. Mimo tego, że się wcześniej rozwodzą się i odchodzą mówiąc, że już nie zamierzają wracać, bo się wypalili to jest jedno wielkie łgarstwo. Dzięki Barb za miłą pogawędkę, ale muszę już iść.

Wstałam z impetem z krzesełka i odwróciłam się. W tym właśnie momencie zaczęłam żałować, że się jednak odezwałam.

-Ty to Ty…?

Rozdział V
Mateusz

Ja to Ja

- Ty to Ty…? – szok jaki wymalował się na twarzy stojącej przede mną dziewczyny był niemal uroczy.

Uśmiechnąłem się speszony. Nie spodziewałem się, że będę miał do czynienia z tą osobą widząc ją twarzą w twarz. Oparłbym się jedynie na przelotnej znajomości. Widziałem ją może ze dwa razy kiedyś, ale nie rozmawialiśmy długo. Zamieniliśmy parę słów i się rozeszliśmy każdy w swoją stronę. A teraz ta sama dziewczyna stała przede mną i jest zdziwiona. Nieoczekiwanie padło kolejne pytanie z jej ust, a na jej policzki zaróżowiły się pasując przy tym do odcienia jej sukienki.

- Skąd mnie znasz?

- Nie znam Ciebie bardzo dobrze tyle, że z różnych afer związanych z Awatarią, a tak prywatnie w zupełności nie.

Wpatrywała się we mnie z determinacją zadając przy tym kolejne pytanie – Dlaczego się ze mną pożegnałeś nie znając mnie?

Dobre pytanie. Szkoda tylko, że nie potrafię na nie jednoznacznie udzielić odpowiedzi.

- Dlatego, że chciałem Ciebie poznać. Uprzedzając kolejne pytanie, bo mi zaimponowałaś tym jak obchodzisz się z innymi ludźmi.  Powiem Ci w sekrecie, że od początku wiedziałem, że Ty jesteś Wisienką.

Dziewczyna spojrzała na mnie z rozbawieniem. Całe dotychczasowe zdziwienie połączone z przestrachem zniknęło, a  na jego miejsce wstąpił szeroki uśmiech, który odwzajemniłem. Było coś w tej dziewczynie co przykuwało uwagę każdego co potrafił patrzeć i słuchać.

- Przepraszam, że tak naskoczyłam na Ciebie.

Machnąłem tylko ręką i dodałem – Nawet najlepszym się to zdarza…

Epilog

Tym niepozornym zdarzeniem zostało posiane ziarenko nowej przyjaźni, które do dnia dzisiejszego pielęgnujemy wytrwale z Mateuszem. Nie dając uschnąć temu kwiatu, który wykwitł pośrodku nas. Mam nadzieję, że owe pąki będą rozrastać się na nowo wraz z każdym następnym dniem, w którym poznajemy się na nowo.

***

Tak jak wspomniałam na początku dedykuję dzisiejszy post pewnej osobie. Po przeczytaniu dzisiejszej „Krótkiej Historyjki” mogliście się domyślić kogo miałam na myśli. Jakieś przemyślenia się Wam nasuwają to się nimi podzielcie w sekcji komentarzy ;)

A  co do Ciebie mój charyzmatyczny chłopcze obiecałam Ci malutki podarek
i oto on. Suprise!

Życzę miłego dzionka. Trzymajcie się cieplutko!

Alex