Monolog Kwitnącej Oli - Koniec to zaledwie początek kolejnej przygody...

Witam Was Moi Drodzy!

Obiecałam Wam trochę inny "Monolog Kwitnącej Wiśni", ale postanowiłam trochę Go zmodernizować. 

Chcę wypowiedzieć się odnośnie tych poniższych słów. Na samym początku chciałabym przyznać rację, a także gorąco pogratulować naszym kobiecym detektywom. „W11 Wydział Śledczy Awatarii na sukces”. Brawo. Przyszedł czas abym wyznała całą prawdę. Od opublikowania mojej tożsamości minęło trzy (3) dni. Wciąż czekaliście i czekacie na moją reakcje Alex-Kwitnącej Wiśni-Roxanne-Sabriny-Rosabelli Weasley czyż nie? Nie odpowiadajcie, bo znam tą odpowiedź. Zanim przejdę do opowieści zachęcam do zrobienia sobie popcornu i napoju. Najpierw chciałabym podziękować i gorąco pogratulować dziewczynom.

Każdej z osobna:

AJERKONIAK/DZBAN.  Za swój wkład. Prowokacyjny i uszczypliwy. A także, za stworzenie nagrania, którego nie dane było mi obejrzeć. Na pewno wyszedł niesamowity.

ANGELI. A miało o Tobie nie być w monologu. Zaufałam Ci, ale taka była Twoja rola marionetko. Zarówno w poszukiwaniach jak i w mojej tajemniczej gierce.

DAENERYS/DANKA/I’M A BITCH. No brawo Sherlocku. Ja tylko czekałam aż się wypowiesz. Ty jedyna mogłaś mnie zdemaskować. I udało Ci się. Może nie wznosiłabym to ponad wszystko, ale biję brawo.

Naprawdę serdeczne dziękuję. Dzięki Wam powstał ten post. Pewnie dalej brnęłabym w to dalej, ale mówię sobie STOP. Nie chcę już się dalej z Wami bawić w kotka i myszkę. Mam trochę większe aspiracje niż granie w Awatarii do końca moich dni. Moim planem jest zakończenie przygody z grą za cztery (4) miesiące. Zniknę tak ja Awataria z wtyczki „Flash”. Tak po prostu. Zapewne będę wracać. Jeśli będę miała do kogo i czego, ale to wszystko zależy od tego postu. Jak zareagują osoby, na których mi zależy. A trochę jest ich. Kilka z nich została opisana w plotkarskim stylu. O tym jednak za momencik. Jestem zdania, że pewne sytuacji są przewidziane od tych tam z góry, że muszą się wydarzyć, bo inaczej bez nich człowiek nie ukształtowałby niektórych ważnych cech czy wartości. Wszystko bez wyjątku to co dzieję się w naszym życiu jest czymś co musiało się stać. Los nie jest łaskawy wobec nikogo, ale nie mówmy, że to jego wina, że nasze życie jest trudne. Powinniśmy wierzyć w przepowiednie może i to odchodzi od wierzeń katolików, ale czasem warto wyjść poza to co widać. I spojrzeć swoim mądrym okiem na otaczające nas stworzenia, wykreowany świat i ludzi. Nie tylko na grze jesteśmy kreatorami. Zarówno w świecie rzeczywistym jak i w tym magicznym. Musi tworzyć nowe rzeczy czy kształtować siebie samych. Znów włącza mi się tryb objaśniania. Już wracam. Zanim cokolwiek przytoczę czy odpowiem argumentując. Opowiem trochę prawdy o sobie.

ALEX/KWITNĄCA WIŚNIA/ROXANNE/SABRINA/ROSABELLA WEASLEY/OLA. Moje imię już znacie, ale przedstawię się jeszcze raz. Otóż nazywam się Aleksandra. Najbliżsi wołają na mnie „Olcia”, „Alex” czy zwyczajnie „Ola”. Do osiągnięcia pełnoletności brakuje mi jeszcze sześć (6) miesięcy. Chodzę do technikum ekonomicznego. Moimi pasjami jest rysowanie i pisarstwo. W wolnych chwilach zamieniam się w książkoholika. Wiele sytuacji nauczyło mnie, że nie warto ufać ludziom (chociaż moja natura wywodzi się z tego, że jestem łatwowierną smarkulą). Kilka razy zawiodłam się na „prawdziwych” przyjaźniach. Oberwałam za nie wiele razy w tyłek. Przelałam wiele łez w swoim życiu, ale dzięki takim sytuacjom znalazłam się dziś tutaj, by napisać te słowa. By wytłumaczyć się przed wszystkimi graczami pikselowej gry, dlaczego to zrobiłam.  Jestem brunetką niebieskooką. Z resztą możecie to zobaczyć na moim oficjalnym koncie na „NK.pl” – Alex xx. Już nie zamierzam się ukrywać pod maskami. Chyba, że jak wchodzę do sklepu wtedy tak J. Gram od 2013 roku. Na grze poznawałam tysiące różnych osób. Tylko kto z nich był moim przyjacielem? No właśnie. Oto chodzi, że nikt. Być może ze mną coś jest nie tak. Nie zaprzeczam. Ludzie zauważają mnie wtedy kiedy czegoś ode mnie potrzebują. Zarówno na grze jak i w rzeczywistości. Z uśmiechem przyklejonym na twarzy pomagałam wierząc, że dzięki temu ktoś mnie wreszcie polubi. I nie będzie mnie oceniał powierzchownie, ale dostrzeże moje wartości. Moje zalety, a nie tylko wady.

I tak zrodził mi się pomysł nad stworzeniem „Roksany”, która będzie sama decydować z kim będzie się przyjaźnić. Kto będzie jej wrogiem, a kogo będzie mogła tępić. Dzięki tej postaci spełniałam swoje marzenia. Ludzie zaczęli wdawać się z nią w rozmowy, kłótnie, skandale i prowokacje. Była dziewczyną, z którą każdy zaczął pisać. Kładliście jej kłody pod nogi, a ona ciągle była. Aż do teraz kiedy zabawa się skończyła. Przestaliście przejmować się innymi. Waszym celem byłam ja. „Kwitnąca Wiśnia”  dawała mi ochronę przez cztery (4) spoty. Nie zwracaliście uwagi na mnie aż do chwili kiedy się ujawniłam i zaczęłam pisać „Monologi Kwitnącej Wiśni”. Do chwili aż odkryliście, że jestem też nią. Zdziwienie? Znieruchomieliście. Wciąż wydaje mi się dziwne, że mówię o sobie jak o kimś obcym. Dotąd uważano, że Roxanne jest kimś innym. Daliście się nabrać Wy moje robaczki świętojańskie. Teraz przypominacie sobie spędzone chwile z nią. Wasze rozmowy, które zostały wykorzystane przeciw Wam. Co prawda była jeden chłopak, który porównał style pisania i stwierdziła, że Roxanne to Kwitnąca Wiśnia. Zaraz po opublikowaniu pierwszego spotu. Nie powiem, że nie, ale zaskoczył mnie (nie pierwszy raz). Uznałam, że się troszkę jeszcze z  Wami zabawię i zbyłam to śmiechem. A co najlepsze w tym wszystkim jest to, że niektórzy z Was również mnie o to podejrzewali, ale stwierdziliście, że to nie może być Roxanne, bo ona pisze tak nudząco, że aż spać się chce. A Kwitnąca Wiśnia Was zaciekawiła. Można Was zmylić ;). Co tu się dzieję? Czy wszyscy nie musimy się nad tym głęboko zastanowić? Czy w każdym z nas nie siedzą dwie (2) osobowości? Albo trzy (3)? Albo tuzin (12)? Czy nie jesteśmy inni kiedy przebywamy z rodziną? Czy spędzając czas na wolnej przestrzeni z przyjaciółmi nie zachowujemy się inaczej niż na grze? Czy w towarzystwie nieznajomych/dzieci nie jesteśmy sobą tylko udajemy kogoś kim chcielibyśmy być lub kogoś za kogo chcielibyśmy uchodzić? Czy nie jesteśmy kimś zupełnie innym w obecności naszych drugich połówek? A jak się zachowujemy przy kobietach/mężczyznach? Oczywiście, że w większości przypadków udajemy, byleby by dobrze wypaść lub wpasować się w towarzystwo. Nie przyznacie mi racji z dwóch (2) prostych przyczyn. Po pierwsze bylibyście zlinczowani w komentarzach czy na grze, a po drugie to co mówię jest dla Was nieistotne i wolicie grać dalej udając, że wiecie lepiej. Może i się mylę, ale ja jestem pewna swoich racji. Dlatego będę ich chronić do końca. Czy Wam się to podoba czy nie. U Was jest pokaźny problem dominacji i ustalania kto tu sprawuję władzę i jest Panem, a kto jest tu zwykłym plebsem, który nie ma prawa głosu. Wasza nieustępliwość w tym jest już naprawdę nudna. Staracie za wszelką cenę utrzymać się na swoich stołkach. Nic więcej. Szkoda tylko, że codziennie od świtu do świtu robicie to samo z anonimowo (i jakoś nie macie z tym żadnego problemu, że się nie podpisujecie). Nie można tego wymagać od „pikselowej śmietanki”. Przepraszam bardzo, ale tylko nieliczni mogą wypowiadać swoje zdanie na forum. Co najzabawniejsze w tym wszystkim jest to, że później idziecie do takiej osoby i rozmawiacie z nią jak gdyby nigdy nic. Ja udowodniłam to co chciałam, a mianowicie to, że jestem warta więcej niż Wam się wydaje. A Wasze obelgi lecące w moją stronę uwłaczają Waszym osobom po całości. Pokazujecie swoje prawdziwe oblicze. To co robię jest dla mnie ważne. Choćby miała być to moja ostatnia wypowiedź zarówno w postaci Sabriny jak i w mojej osobie.

Chcę się tutaj doczepić do Waszych komentarzy ukazujących mnie, Kiero, Nicolasa i Paulinę w złym świetle. Oceniliście nas jako zwykłe szmaty, dziwki, gejów, kurwy i tym podobne. Zbyt ostro? Nazywajmy wreszcie słowa po imieniu. Może nie potraficie czytać między wierszami, ale ja rozumiem, że te wypowiedzi miały podjudzić panującą aferę, sprawić trochę śmiechu, ale i dotknąć zawisłymi w przestrzenie wypowiedziami. Jestem naprawdę bardzo ciekawa. Czy te osoby. Zakładam, że to były dwie osóbki są usatysfakcjonowane tym faktem. Pokazały tylko swoją kulturę i wychowanie. Pozdrawiam serdecznie. Po wybuchu mojej tożsamości. Chłopak, o którym powyżej wspomniałam napisał mi pewną wiadomość. Z początku komentował co się akurat dzieję na Spotted. Ja tylko mówiłam mu żeby się  nie przejmował tym zbytnio. Gdyż nie warto tracić swoje cennego czasu na ludzi, którzy nie zmienią się pod wpływem słów, ponieważ są zacofanymi jaskiniowcami, którym do szczęścia potrzebna jest jedynie maczuga do walenia się po twarzy. Nie widzą niczego poza swoim czubkiem nosa. A on znów odkrył moje prawdziwe uczucia „Mam takie wrażenie, że Ty mówisz, że się nie przejmujesz, a w rzeczywistości bardzo Ciebie to boli.” Niestety, ale to moja wielka wada. Jestem zbyt wrażliwa i nad podziw szybko tracąca nerwy. Potrafię kłócić się do upadłego, ale kiedy tracę nad czymś kontrolę. Coś wymyka mi się z rąk. Z góry zapowiadam sobie, że mi się nie uda i zaczyna pojawiać się rosa na moich powiekach. Mówiłam Wam, że jestem dziwną osobą. Magiczną, ale szalenie zwariowaną. Jedno wyklucza drugie?

Odniosę się teraz do tego długie spotu. Otóż była redaktorką „Avataria-To-Lubię”, „Rosabellarysuję” i „Princess Dreams”. Niestety te blogi zostały mi odebrane. Wszystkie posty zostały usunięte, a to przezwisko gdzie widnieje jeszcze „Jestem Wielkim Gównem” było sprawką hakera. Gdy dowiedziałam się, że wszystkie posty na tych blogach usunięto. Mój cały wkład w Avatarię. Wszystkie serię (nawet tą z mini przekrętem) zostały usunięte zostałam pozbawiona drugiej części mnie. Tak było również z moimi rysunkami i opowieścią. Nie miałam kopii zapasowych. Wszystko przepadło w jeden dzień. Niestety dostęp do tego konta Goggle również przepadł. Możecie mnie wyzywać macie prawo, ale nie wiecie, że wtedy straciłam naprawdę wiarę w świat. To co kochałam zostało mi brutalnie odebrane. Nie wiem kto to zrobił, ale mam nadzieję, że kiedyś on straci coś na czym mu zależało. Jeśli wciąż Daenerys czujesz się pokrzywdzona. Przepraszam Ciebie za to wszystko. Byłam wtedy inną dziewczyną. Teraz żałuję tego co zrobiłam wtedy. Minęło sporo czasu, ale słowo przepraszam jest ponadczasowe.

Nienawidzę tych słów, kłamstw, obłudy, które mnożyłam, że Sabrina istnieje. Że jest miłą, waleczną o dobro przyjaciół osobą. Ona nie istnieje. Chociaż jej postać jest tak samo realna jak wykreowane piksele przez Was. Możecie mi zarzucić to, że po jaką cholerę ją stworzyłam. Może to zabrzmi dziwacznie, ale kiedy nią jestem porzucam własne istnienie. Może i tak było, ale kiedy wcielam się w nią jestem pełną życia osobą. Bez wahań pcham się tam gdzie mnie nie chcą. Nie boję się oto czy ktoś mnie zaakceptuję taką jaką jestem. Nie muszę się bać, że ludzie będą wytykać mnie palcami, że jestem taka, a nie inna. Nie muszę się martwić, że będą oceniać mój wygląd czy charakter. W tym wszystkim żal, szkoda mi, a także jestem wściekła na siebie, że przez to wymierzanie, udowadnianie mogę stracić osoby, na których mi strasznie zależy.

Lista osób, których przepraszam za moje kłamstwa, ale musiałam to zrobić. Bo jak się mówi „A” to trzeba powiedzieć i „B”:

HAVAN. Znacie go wszyscy powierzchownie. Ja miałam to szczęście poznać Go trochę bliżej. I mogę szczerze powiedzieć, że to jeden z najlepszych chłopaków jakiegokolwiek w życiu poznałam. Wciąż przypisujecie mu różne romanse jak nie z rozpustną Roxanne to ze szlachetną Madzią z Awataria Nasz Kochany Świat. Kierujecie się jedynie tym, by zabłysnąć przed societą i śmietanką. Moim zdaniem Havan to wrażliwy, sympatyczny chłopiec, który ma swoje fochy, ale jego głównym celem jest ochrona przed innymi. Jest wtedy kiedy najbardziej potrzebuje się jego cennej rady. To skarb, któremu postanowiłam złamać serce swoją dziecinną maskaradą. Przepraszam, że nie byłam sobą kiedy opowiadałeś mi o sobie.

CO TAM U CB. Przemek najlepszy czarodziej na roku. Kolejny chłopak na medal, który wskazywał czym i jak powinno wyglądać życie. Choć jest starszy ode mnie o rok, był dla mnie kimś wyjątkowym. To co pisałam Ci w wiadomościach było w większości prawdą. Skłamałam tylko co do wieku i imienia. Większość było prawdą. Uważam Ciebie za człowieka inteligentnego, odnajdującego się w danej sytuacji bez wyjścia. Otwartego na świat i bardzo miłego. Dobrze to wiesz, bo wiele razy Ci to zaznaczałam. Jesteś takim słodko-słonym karmelem. Taki uczuciowo sympatyczny nerd, ale z drugiej strony uparty i zawzięty chłopak. Przepraszam za to, że skłamałam, bo bardzo mi na Tobie zależy.

NICOLAS. Pojawiasz się w moich wypowiedziach bardzo często. Dziś zaszczyciłeś nas trzy (3) razy. Jesteś celebrytą. Twoja marzenie się spełnia. Vic, wiem, że się zarumienisz z myślą, że znów się z Tobą droczę. Twoje zachowanie w ostatnich dniach utwierdziło mnie w tym, że pora to zrobić – przyznać się. To dzięki Tobie powstała Magiczna Awataria i dzięki Tobie przyznaję się tu i teraz do wszystkich grzeszków na widelcu. Jesteś przyjacielem o jakim zawsze marzyłam. Byłeś przy mnie zawsze. Wtedy kiedy traciłam nadzieję i śmiałam się do rozpuku. Obiecałeś, że będziesz mnie trzymał za dłoń i mnie nigdy nie puścisz. Dlatego jest mi strasznie przykro, że nie potrafiłam znaleźć w sobie odwagi, by się przyznać. Bo byłeś moim przyjacielem, ale coś mówiło mi, że to jeszcze nie ten czas. Pokochałam w Tobie Twoją otwartość. Wiele razy chciałam napisać Ci prawdę, ale kasowałam wiadomość. Przepraszam za to, że nie miałam odwagi zrobić tego wcześniej.

MADZIA. Ty jako pierwsza poznałaś to co zamierzam zrobić. Dziękuję, że pomimo tego wszystkiego jesteś nadal ze mną i wspierasz mnie. Kiedy inni zastanawiali się co zrobię. Ty wiedziałaś i dotrzymałaś obietnicy. Dziękuję, że byłaś, jesteś moją przyjaciółką. Na dobre i na złe. Zrobiłam błąd, żałuję Go strasznie. Gdybym mogła cofnąć czas chociaż o kilka miesięcy. Zmieniłabym wszystko. Przepraszam za to, że sprawiłam Ci tyle zawodu i kłopotu.

ZBUNTOWANA. Kochana. Poznałyśmy się przypadkiem. Wtedy chodziło o Twoją kreację. Wyglądałaś bosko. Chociaż komentarze co do Twojej stylizacji było odwrotne. Moim zdaniem to właśnie Ty wtedy skradłaś Show. Z resztą powiedziałam Ci to. Nie ważne co mówią inni. Ważne jest to, że w tym czujesz się najlepiej. Dziękuję za słowa otuchy i za to, że od tamtego popołudnia stałyśmy się bliższe niż z kimkolwiek innym. Przepraszam za to, że nie potrafiłam powiedzieć A TO MOJE JA.

NAĆPANY&DAWID. Nie chodzi o to, że Wy to jedno. Połączyłam Was, dlatego, że poznałam bliżej Was obu w różnych sytuacjach. Kto kłamał? Może tylko ja skrywałam karty, a może któryś z Was? Chciałabym Wam podziękować za to, że ratowaliście mnie przed całym złem. Chociaż pod osłoną dnia ja wprawiałam w ruch pióro i pisałam. Oczywiście Dawida nie ma teraz. A Kuba odwrócił się do mnie po tym jak opisałam najpierw jego małżonkę Upartą i jego trzy (3) przyjaciółki. Od tamtej pory nie mam z Wami kontaktu, ale i tak dziękuję za możliwość porozmawiania z Wami. Przepraszam, że nie powiedziałam co tak naprawdę leży mi na sercu od razu.

ALA. Kochana Ty moja. Jesteś najbardziej słodką dziewczyną jaką poznałam. Szkoda, że tak mało pisałyśmy, bo jesteś cudowną osobą. Nie to co ja. Pomimo mało spędzonego razem czasu. Cieszę się, że mogłam Ciebie poznać. Będę pamiętać wszystkie spędzone chwile. Przepraszam za to, że nie byłam gotowa.

KIERO&REVOLUTION&HATE TOU. Te trzy osoby zostały opisane na potrzeby plotkarskiego stylu. Każdy z tych ludzi to niezależne stworzenia, które grały w moją grę pozorów. Przykro mi, bo to naprawdę mili i życzliwi ludzie. To co było napisane w tych postach jest punktem tak jakby opisał Was Lemurek. Przepraszam, że wciągnęłam Was do mojej gry.

Naprawdę jestem szczęściarą. Miałam okazję poznać tak fantastyczne osoby bliżej. Spaprałam to swoim kłamstwem. Z całego serca Was przepraszam. Zachowałam się wobec Was jak zwykła kretynka. Jestem głupia, ale tak to jest jak zaczyna się okłamywać osoby, na których cholernie (przepraszam) mi zależało. Kłamstwo ma krótkie nogi.

Do reszty ludzi przekonywałam się w miedzy czasie. Oczywiście zaliczyłam wiele upadków. Ludzi, których uważałam za przyjaciół zachowali się tak jak przy moim oficjalnym koncie. Wylałam parę łez przez z pozoru „głupią pikselową grę”. Niestety biorę wielu faktów zbyt do siebie.

Co mogę jeszcze dodać na zakończenie mojego „Monologu Kwitnącej Wiśni”? Magiczna Awataria dalej będzie funkcjonować. Nie ma co się bać o serię, będą kontynuowane. Niestety nie mogłam nic pisać. Gdyż miałam problemy techniczne z laptopem. Świat pokaże co się jeszcze wydarzy. Jak  na razie pozostało tylko obserwować rozwój akcji.

Miło było mi Was poznać Moi Drodzy

Alex